ขอนแก่น Khon Kaen

ขอนแก่น
Khon Kaen
ภาคอีสาน เป็นเขตหรือภาคหนึ่ง ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของไทย อยู่บนที่ราบสูงโคราช มีแม่น้ำโขงกั้นเขตทางตอนเหนือและตะวันออกของภาค ทางด้านใต้จรดชายแดนกัมพูชา ทางตะวันตกมีเทือกเขาเพชรบูรณ์และเทือกเขาดงพญาเย็นเป็นแนวกั้นแยกจากภาคเหนือและภาคกลางการเกษตรนับเป็นอาชีพหลักของภาค แต่ด้วยสภาพอากาศที่ร้อนและแห้งแล้ง รวมถึงปัจจัยอื่นๆ ทางด้านสังคมเศรษฐกิจ ทำให้มีผลผลิตที่น้อยกว่าภาคอื่นๆภาษาหลักของภาคนี้ คือ ภาษาอีสาน แต่ภาษาไทยกลางก็นิยมใช้กันแพร่หลายโดยเฉพาะในเมืองใหญ่ ขณะเดียวกันยังมีภาษาเขมร ที่ใช้กันมากในบริเวณอีสานใต้ นอกจากนี้ยังมีภาษาถิ่นอื่นๆ อีกมาก เช่น ภาษาผู้ไท ภาษาโส้ ภาษาไทยโคราช เป็นต้นภาคอีสานมีเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมที่โดดเด่น เช่น อาหาร ภาษา ดนตรีหมอลำ และศิลปะการฟ้อนรำที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะ เป็นต้นภาคอีสาน มีเนื้อที่มากที่สุดของประเทศไทย ประมาณ 168,854 ตารางกิโลเมตร หรือมีเนื้อที่ร้อยละ 33.17 เทียบได้กับหนี่งในสามของพื้นที่ทั้งหมดของประเทศไทยได้จัดว่าเป็นพื้นที่ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย เทือกเขาที่สูงที่สุดในภาคอีสานคือ ยอดภูหลวง และภูกระดึงซึ่งเป็นต้นกำเนิดของแม่น้ำสายสำคัญของชาวอีสานในหลายจังหวัดด้วยกัน เช่น ลำตะคอง แม่น้ำชี แม่น้ำพอง แม่น้ำเลย แม่น้ำพรม แม่น้ำมูลจังหวัดกาฬสินธุ์ เป็นจังหวัดในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย นับเป็นเมืองโบราณอีกแห่งหนึ่ง โดยมีหลักฐานแสดงอารยธรรมเก่าแก่กว่า 1,600 ปี และยังมีแหล่งซากไดโนเสาร์หลายแห่งด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในอำเภอสหัสขันธ์ นอกจากนี้ยังมีชื่อเสียงด้านโปงลางแม้ขอนแก่นจะเป็นบ้านเมืองที่ตั้งขึ้นใหม่เมื่อราวสองร้อยกว่าปีมานี้ก็ตาม แต่ในอดีตกาลยุคก่อนประวัติศาสตร์ ในบริเวณเขตจังหวัดขอนแก่นเคยมีชุมชนก่อนประวัติศาสตร์ได้เข้ามาอาศัยก่อนแล้ว เช่น การค้นพบแหล่งโบราณคดีที่บ้านโนนนกทา อำเภอภูเวียง พบว่ามีเครี่องปั้นดินเผาที่มีอายุใกล้เคียงกับแหล่งโบราณคดีบ้านเชียง คือมีอายุราว 5,500 ปีมาแล้ว ต่อมาชุมชนเหล่านี้ก็ได้วิวัฒนาการมาสู่ชุมชนแห่งรัฐ และกลายเป็นบ้านเมืองขึ้นในสมัยทวารวดี ก่อนที่ขอมจะมามีอำนาจในดินแดนส่วนนี้ เช่น พบแหล่งโบราณคดีที่วัดศรีเมืองแอม อำเภอเขาสวนกวาง ซึ่งปรากฏจารึกศรีเมืองแอมที่ขอมได้เข้ามามีอำนาจในดินแดนส่วนนี้หรือที่ปรากฏเป็นปรางค์กู่ต่าง ๆ ในเขตจังหวัดขอนแก่น เป็นต้นประวัติศาสตร์การสร้างเมืองขอนแก่นได้เริ่มเกิดขึ้นเมื่อปี พ.ศ. 2322 ขณะนั้นเมืองเวียงจันทน์ได้เกิดเหตุพิพาทกับกลุ่มของเจ้าพระวอจนถึงกับยกทัพไปตีค่ายของเจ้าพระวอแตกที่บ้านดอนมดแดง (อุบลราชธานีปัจจุบัน) และจับเจ้าพระวอประหารชีวิต สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีทรงถือว่าฝ่ายเจ้าพระวอเป็นข้าขอบขัณฑสีมาของไทยจึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้เจ้าพระยามหากษัตริย์ศึกกับเจ้าพระยาสุรสีห์ยกทัพขึ้นไปตีเวียงจันทน์ จากนั้นจึงได้ยกทัพกลับมายังกรุงเทพมหานคร พร้อมกับได้อัญเชิญพระแก้วมรกต พระพุทธปฏิมากร และพระบางกลับมาถวายแต่สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีด้วยเจ้าแก้วบุฮม (แก้วบรม) กับพระยาเมืองแพน (หรือเพี้ยเมืองแพน) สองพี่น้อง ซึ่งเป็นโอรสของเจ้าแสนปัจจุทุม (ท้าวแสนแก้วบุฮม) ได้ยกกองทัพจากบ้านเพี้ยปู่ เขตแขวงเมืองทุละคม (ธุระคม) ซึ่งขึ้นกับเมืองเวียงจันทน์ในทุกวันนี้ ข้ามแม่น้ำโขงมาตั้งถิ่นฐานที่อยู่บ้านโพธิ์ตาก (บ้านโพธิ์ตาก ตำบลบ้านกง อำเภอเมืองขอนแก่น) และบ้านยางเดี่ยว บ้านโพธิ์ศรี (บ้านโพธิ์ศรี ตำบลบ้านโนน อำเภอกระนวน) บ้านโพธิ์ชัย (บ้านโพธิ์ชัย อำเภอมัญจาคีรี)เมืองมัญจาคีรี หรือ อำเภอมัญจาคีรี ปรากฏอยู่ในทำเนียบมณฑลอุดร กล่าวว่า เมื่อ พ.ศ. 2433 พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 5 โปรดเกล้าให้ตั้งเมืองขึ้น ชื่อ เมืองมัญจาคีรี โดยมี จางวางเอกพระยาพฤติคุณธนเขม (สน สนธิสัมพันธ์)เป็นเจ้าเมืองคนแรก ของเมืองมัญจาคีรี หรือ อำเภอมัญจาคีรี เมื่อ พ.ศ. 2433-2439 เจ้าเมืองคนที่ 2 คือ พระเกษตรวัฒนา (โส สนธิสัมพันธ์)เมื่อ พ.ศ. 2439-2443 และมีปรากฏประวัติเมืองมัญจาคีรี ในหนังสือประวัติจังหวัดในประเทศไทย ในห้องสมุดของสถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์ (นิด้า - กรุงเทพฯ) บ้านสร้าง บ้านชีโหล่น (อยู่ในเขตเมืองสุวรรณภูมิ อำเภอสุวรรณภูมิ จังหวัดร้อยเอ็ดปัจจุบัน)ในปัจจุบัน บางบ้านก็อยู่ในเขตอำเภอเมืองขอนแก่น บางบ้านก็อยู่ในเขตอำเภอน้ำพอง บางบ้านก็อยู่ในเขตอำเภออาจสามารถ (จังหวัดร้อยเอ็ด) บางบ้านก็อยู่ในเขตจังหวัดยโสธร บางบ้านก็อยู่ที่อำเภอมัญจาคีรี และบางบ้านก็อยู่ที่อำเภอคำเขื่อนแก้ว (จังหวัดยโสธร) เป็นต้น ทั้งนี้เป็นเพราะได้มีการเปลี่ยนแปลงเขตเมืองในสมัยหลัง ๆ ต่อมานั่นเองเจ้าแก้วบุฮมได้อพยพเข้ามาตั้งบ้านเรือนอยู่ที่บ้านโพธิ์ชัย พระยาเมืองแพนอพยพเข้ามาตั้งบ้านเรือนอยู่ในบ้านชีโหล่น คุมไพร่พลคนละ 500 คน ขึ้นกับเมืองท่งหรือเมืองสุวรรณภูมิ ครั้นต่อมาอีกราว 9 ปี ในปี พ.ศ. 2331 เพี้ยเมืองแพนก็ได้พาราษฎรและไพร่พลประมาณ 330 คน ขอแยกตัวออกจากเมืองสุวรรณภูมิไปตั้งบ้านเรือนอยู่ที่ฝั่งบึงบอน ยกขึ้นเป็นเมืองที่บ้านดอนพยอมเมืองเพี้ย (ปัจจุบันคือ บ้านเมืองเพี้ย ตำบลเมืองเพี้ย อำเภอบ้านไผ่)บึงบอนหรือดอนพยอมในปัจจุบันได้ตื้นเขินเป็นที่นาไปหมดแล้ว แต่ก็ยังปรากฏเป็นรูปของบึงซึ่งมีต้นบอนขึ้นอยู่มากมาย ต่อมาก็ได้รับพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้เมืองแพนเป็นพระนครศรีบริรักษ์ เจ้าเมืองขอนแก่น ดังปรากฏข้อความในพงศาวดารหัวเมืองมณฑลอีสาน ของหม่อมอมรวงศ์วิจิตรว่า“ลุจุลศักราช 1159 ปีมเสง นพศก (พ.ศ. 2340) ฝ่ายเพี้ยเมืองแพน บ้านชีโล่น เมืองสุวรรณภูมิ เห็นว่าเมืองแสนได้เป็นเจ้าเมืองชนบท ก็อยากจะได้เป็นบ้าง จึงเกลี้ยกล่อมผู้คนให้อยู่ในบังคับสามร้อยคนเศษ จึงสมัครขึ้นอยู่ในเจ้าพระยานครราชสีมา แล้วขอตั้งบ้านบึงบอนเป็นเมือง เจ้าพระยานครราชสีมาได้มีใบบอกมายังกรุงเทพฯ จึงโปรดเกล้าฯ ตั้งให้เมืองแพนเป็นที่พระยานครศรีบริรักษ์ เจ้าเมือง ยกบ้านบึงบอนขึ้นเป็นเมืองขอนแก่น ขึ้นกับเมืองนครราชสีมา...”เอกสารพงศาวดารอีสานฉบับพระยาขัติยวงศา (เหลา ณ ร้อยเอ็ด) ได้กล่าวถึงการตั้งเมืองขอนแก่นว่า“...ได้ทราบข่าวว่าเมืองแพน บ้านชีโล่น แขวงเมืองสุวรรณภูมิ พาราษฎร ไพร่พลประมาณ 330 คน แยกจากเมืองสุวรรณภูมิไปขอตั้งฝั่งบึงบอนเป็นเมือง จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้เมืองแพนเป็นพระนครศรีบริรักษ์ ผู้ว่าราชการเมืองขอนแก่น...”ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช เมื่อ พ.ศ. 2339 ได้มีการย้ายเมืองขอนแก่นไปตั้งอยู่ที่บ้านหนองเหล็ก (ตำบลบ้านแพง อำเภอโกสุมพิสัย จังหวัดมหาสารคาม ในปัจจุบัน) โดยได้ขอขึ้นตรงกับกรุงเทพมหานคร คือจะขอส่งส่วยต่อกรุงเทพมหานครโดยตรง ไม่ผ่านเมืองสุวรรณภูมิ เพราะให้เหตุผลว่า บ้านดอนพยอมเมืองเพี้ยอยู่ใกล้กับแขวงเมืองนครราชสีมา ซึ่งก็เป็นจริง เพราะอยู่ใกล้กับเมืองชนบท อันเป็นแขวงเมืองนครราชสีมาอยู่ขณะนั้น แต่ในความเป็นจริงแล้ว เข้าใจว่าเจ้าเมืองในขณะนั้นอยากจะแยกตัวออกเป็นอิสระ คืออยากจะแยกออกมาเป็นเมืองใหญ่อีกต่างหาก การย้ายเมืองครั้งนี้ ได้ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ท้าวคำบัง (บุตรเจ้าแก้วบุฮม) เป็นพระนครศรีบริรักษ์ เจ้าเมืองขอนแก่นต่อมาในปี พ.ศ. 2352 ได้ย้ายเมืองจากบ้านหนองเหล็กไปตั้งเมืองอยู่ที่บ้านดอนพันชาด (เขตตำบลบ้านแพง อำเภอโกสุมพิสัย จังหวัดมหาสารคาม) พระนครศรีบริรักษ์ (คำบ้ง) ได้ถึงแก่กรรม จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้เจ้าราชบุตร (ท้าวคำยวง) น้องชายของพระนครศรีบริรักษ์ (คำบ้ง) ซึ่งมีความดีความชอบจากการไปราชการสงคราม ขับไล่กองทัพพม่าออกไปจากเมืองเชียงใหม่ในขณะนั้น เป็นที่ “พระนครศรีบริรักษ์ บรมราชภักดี ศรีศุภสุนทร” เจ้าเมืองขอนแก่นต่อมาในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว พ.ศ. 2381 เมืองขอนแก่นก็ได้ย้ายจากบ้านดอนพันชาดไปตั้งอยู่ที่ริมฝั่งบึงพระลับโนนทอง คือบ้านเมืองเก่า ตำบลในเมือง อำเภอเมืองขอนแก่นในปัจจุบัน ซึ่งเมื่อก่อนเรียกว่า "บ้านโนนทอง" ต่อมาเมื่อย้ายเมืองไปอยู่ที่นั่น จึงเรียกว่าบ้านเมืองเก่า สาเหตุที่ย้ายเมืองนั้นเล่ากันว่า เกิดการแย่งราษฎรไพร่พลขึ้น และเกิดแผ่นดินแยกที่ถนนกลางเมือง มีโรคภัยไข้เจ็บผู้คนล้มป่วยกันมาก จึงถือว่าที่ตรงนั้นไม่เป็นมงคลต่อการอยู่อาศัย จึงย้ายเมืองอีกครั้งหนึ่ง จากบึงพระลับโนนทองไปตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกที่บ้านโนนทัน (อยู่ในตำบลพระลับ อำเภอเมืองขอนแก่นปัจจุบัน) ในปี พ.ศ. 2398 พอดีพระนครศรีบริรักษ์ (คำยวง) ได้ถึงแก่อนิจกรรม จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ท้าวอินธิวงษ์ บุตรคนเล็กของพระยานครศรีบริรักษ์ เป็นเจ้าเมืองขอนแก่น เพราะมีวิชาความรู้ดีกว่าพี่ชายคนอื่น ๆ โดยได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็นพระยาในราชทินนามเดิมของบิดาสืบมาต่อมาในปี พ.ศ. 2407 ท้าวอินธิวงษ์เจ้าเมืองขอนแก่นได้ถึงแก่อนิจกรรมลงอีก จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ท้าวคำบุ่ง (พี่ชายท้าวอินธิวงษ์) ผู้เป็นอุปฮาดแต่เดิมให้เป็นเจ้าเมืองขอนแก่นสืบแทนน้องชายต่อมาอีก 3 ปี เพราะชราภาพมากแล้วในปี พ.ศ. 2410 ได้ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ท้าวอุ (ราชบุตร) ซึ่งเป็นหลานท้าวอินธิวงษ์ (พระยานครศรีบริรักษ์) ขึ้นเป็นเจ้าเมืองขอนแก่น และได้ย้ายเมืองขอนแก่นจากบ้านโนนทันกลับไปตั้งอยู่ที่บ้านเมืองเก่าอีก (บ้านโนนทองเดิม) พอถึงปี พ.ศ. 2413 ก็ได้ย้ายเมืองขอนแก่นจากบ้านเมืองเก่าไปตั้งอยู่ที่บ้านดอนบม (บ้านดอนบม ตำบลเมืองเก่า อำเภอเมืองขอนแก่น) แล้วทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้พระราชทานบรรดาศักดิ์ท้าวอุ (ราชบุตร) เจ้าเมืองขอนแก่นในขณะนั้น เป็นพระนครศรีบริรักษ์ และให้ท้าวหนูหล้า บุตรคนเล็กของท้าวอินธิวงษ์ เป็นปลัดเมืองขอนแก่น (หรืออุปฮาด)ในปี พ.ศ. 2434 ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวได้เปลี่ยนการปกครองหัวเมืองไกลใหม่ โดยเปลี่ยนเป็นบริเวณหัวเมืองลาวฝ่ายเหนือ ให้เป็นหัวเมืองไกลใหม่ โดยเปลี่ยนเป็นบริเวณหัวเมืองลาวฝ่ายเหนือให้เป็นหัวเมืองลาวพวน ดังนั้น เมืองขอนแก่นจึงกับขึ้นกับเมืองลาวพวน ในสมัยนั้นได้มีสายโทรเลข ที่เดินจากเมืองนครราชสีมา ผ่านเมืองชนบท เข้าเขตเมืองขอนแก่นข้ามลำน้ำชีที่ท่าหมากทัน ตรงไปท่าพระ บ้านทุ่ม โดยไม่เข้าเมืองขอนแก่น และตรงไปข้ามลำน้ำพองไปบ้านหมากแข้งเมืองอุดรธานี กรมหมื่นประจักษ์ศิลปาคม (พระยศในขณะนั้น) ซึ่งเป็นข้าหลวงใหญ่ประจำมณฑลทรงดำริว่า ที่ว่าการเมืองขอนแก่นที่ตั้งอยู่ที่บ้านดอนบม ไม่สะดวกแก่ราชการ จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้พระนครศรีบริรักษ์ (อุ) ย้ายเมืองไปตั้งอยู่ที่บ้านทุ่ม (อำเภอเมืองขอนแก่นในปัจจุบัน) ในปลาย พ.ศ. 2434 และเปลี่ยนนามตำแหน่งเจ้าเมืองเป็นผู้ว่าราชการเมืองในปี พ.ศ. 2440 ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้พระราชทานบรรดาศักดิ์ท้าวหนูหล้าปลัดเมืองขอนแก่นเป็นพระพิทักษ์สารนิคม และในปี พ.ศ. 2441 ก็ได้ย้ายเมืองขอนแก่นจากบ้านทุ่มกลับไปตั้งอยู่ที่บ้านเมืองเก่าตามเดิม โดยตั้งศาลากลางขึ้นที่ริมบึงเมืองเก่าทางด้านเหนือ (หน้าสถานีโทรทัศน์ในปัจจุบัน) ด้วยเหตุผลที่ว่า บ้านทุ่มนั้นกันดารน้ำในฤดูแล้งในปี พ.ศ. 2444 ทางราชการได้เกณฑ์แรงงานของราษฎรที่เคยหลงผิดไปเชื่อผีบุญ-ผีบาป ที่เขตแขวงเมืองอุบลราชธานีในตอนนั้น โดยให้พากันมาช่วยสร้างทำนบกั้นน้ำขึ้นเป็นถนนรอบบึงเมืองเก่า เพื่อกักน้ำไว้ใช้สอยในฤดูแล้ง เพราะบึงนี้เป็นแหล่งน้ำที่สำคัญของชาวเมืองขอนแก่นต่อมาในปี พ.ศ. 2447 พระนครบริรักษ์ (อุ นครศรี) เจ้าเมืองขอนแก่น ได้กราบถวายบังคมลาออกจากราชการ เหตุเพราะชราภาพ จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้เลื่อนตำแหน่งพระพิทักษ์สารนิคม (หนูหล้า สุนทรพิทักษ์) ปลัดเมืองขอนแก่นขึ้นเป็นผู้ว่าราชการเมืองขอนแก่น และในปีนั้นเอง ก็ได้ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ เปลี่ยนนามตำแหน่งข้าหลวงประจำเมืองขอนแก่นเป็นข้าหลวงประจำบริเวณพาชี ส่วนเมืองต่าง ๆ ที่ขึ้นต่อนั้น ก็ให้เปลี่ยนเป็นอำเภอ และผู้เป็นเจ้าเมืองนั้น ๆ ก็ให้เปลี่ยนเป็นนายอำเภอ ตำแหน่งอุปฮาดก็เป็นปลัดอำเภอไปต่อมาในวันที่ 19 พฤษภาคม พ.ศ. 2459 ได้ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้เปลี่ยนคำว่าเมืองเป็นจังหวัดแทน ตำแหน่งผู้ว่าราชการเมืองจึงกลายเป็นผู้ว่าราชการจังหวัด และศาลาว่าการเมืองก็เปลี่ยนมาเป็นศาลากลางจังหวัด นับตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา
อำเภอเมืองขอนแก่น อำเภอบ้านฝาง อำเภอพระยืน อำเภอหนองเรือ อำเภอชุมแพ อำเภอสีชมพู อำเภอน้ำพอง อำเภออุบลรัตน์ อำเภอกระนวน อำเภอบ้านไผ่ อำเภอเปือยน้อย อำเภอพล อำเภอแวงใหญ่ อำเภอแวงน้อย อำเภอหนองสองห้อง อำเภอภูเวียง อำเภอมัญจาคีรี อำเภอชนบท อำเภอเขาสวนกวาง อำเภอภูผาม่าน อำเภอซำสูง อำเภอโคกโพธิ์ไชย อำเภอหนองนาคำ อำเภอบ้านแฮด อำเภอโนนศิลา อำเภอเวียงเก่า Khon Kaen
City Pillar Shrine (ศาลเจ้าพ่อเทพารักษ์หลักเมือง) A famous monk and former governor of Khon Kaen placed a stone inscription from an ancient site in Amphoe Chum Phae here for a Buddhism rite and set up the city pillar shrine.
Khon Kaen National Museum (พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ ขอนแก่น) The museum exhibits antiques and precious art pieces from pre-historical to historical periods as well as a skeleton of the New Stone Age man and tools found at Ban Chiang.
Bueng Kaen Nakhon (บึงแก่นนคร) The lake is in the municipality of Amphoe Mueang. By the lake is a monument of Chao Phia Mueang Phaen, founder of Khon Kaen.
Treasure Hall (โฮงมูนมังเมืองขอนแก่น) Established to strengthen the local identity and serve as a study centre, the local museum exhibits the history of the city as well as the people’s lifestyle from the yesteryears through the contribution of senior citizens.
Phra Mahathat Kaen Nakhon or The 9-storey stupa (พระมหาธาตุแก่นนคร หรือพระธาตุ ๙ ชั้น) The Phra Mahathat houses relics of the Lord Buddha and important Buddhist scriptures. Murals within the stupa feature history of the town. The top floor, on the 9th storey, houses relics of the Lord Buddha.
Khon Kaen University (มหาวิทยาลัยขอนแก่น) The university is the largest education centre in Isan, particularly on the areas that directly involve and benefit Isan people.
Art and Cultural Centre (หอศิลปวัฒนธรรม) Located in the compound of Khon Kaen University, the Isan barn-style building features local knowledge in different areas; namely, arts, geography and history through a modern display.
Sim Isan (Wat Pa Saeng Arun) (สิมอีสาน) The Sim Isan’s outstanding features lie in its typical shape and style, solidity, shelter as well as beauty of the murals of Mudmi patterns of the province’s famous tie-dyed silk. This has been intended for later generations to learn, treasure as well as conserve local architecture.
Wat Chai Si and Its Murals (วัดไชยศรีและฮูปแต้มสินไซ) The temple being of archaeological, historical as well as social environmental importance, was declared a national ancient monument on 20 August, 2001. The ordination hall – Sim or Ubosot – of this temple houses magnificent mural paintings, both inside and outside, by a folk artisan from Maha Sarakham known as Thong Thipcha.
Huean Lao (เฮือนลาว) The private museum features Isan lifestyle, typical house, local wisdom, native arts and culture in the past.
Phrathat Kham Kaen (พระธาตุขามแก่น) The Phrathat is believed to be the origin of Khon Kaen city since ancient times. Phrathat Kham Kaen can be date the 20th century A.D. The Phrathat is now well renovated and landscaped. A celebration is held annually on the full moon day of the 6th lunar month.
Ku Prapha Chai or Ku Ban Na Kham Noi (กู่ประภาชัย หรือ กู่บ้านนาคำน้อย) According to archaeological finds, the Khmer ruins were hospital built during the reign of Jayavarman VII in the 13th century. The principal tower has a square plan with a front porch, with a rectangular building known as ‘Bannalai’- a library – in the southeast. These two laterite buildings were surrounded in by a stone wall with a single front entrance on the east.
King Cobra Village (หมู่บ้านงูจงอาง) Ban Khok Sa-nga in Tambon Sai Mun is famous for its strange pets, king cobra, kept at every house.
Prem Tinsulanonda Military Fort aand Hall of Honour (ค่ายเปรมติณสูลานนท์ และหอเกียรติยศรัฐบุรุษ พลเอกเปรม ติณสูลานนท์) The hall of honour features the biography and achievement of statesman Gen. Prem Tinsulanonda who devoted himself for developing Thailand in different areas.
Ubolratana Dam or Phong Nip Dam (เขื่อนอุบลรัตน์ หรือ เขื่อนพองหนีบ) Ubolratana dam plays significant roles in generating electricity, fishery, irrigation, flood prevention, transportation, and recreation for the people of Khon Kaen.
Wat Phra Phutthabat Phu Phan Kham (วัดพระพุทธบาทภูพานคำ) The temple has a white gigantic Buddha image called Luangpho Yai or Luangpho Khao, of 14 m in height.
Bang Saen II and Hat Chom Thong (บางแสน 2 และหาดจอมทอง) As part of the lake over Ubolratana Dam, the beaches are quite picturesque particularly when the sun sets behind the mountain ranges.
Phu Kao-Phu Phan Kham National Park (อุทยานแห่งชาติภูเก้า-ภูพานคำ) The park acquires a total area of 320 square kilometres or 201,250 rai, in Amphoe Ubolratana and Amphoe Non Sang of Nong Bua Lam Phu province. Most area is deciduous dipterocarp forest, which always changes its hue by early November.
Nam Phong National Park (อุทยานแห่งชาติน้ำพอง) The deciduous dipterocarp and dry everygreen forests in this mountain range are a major source of herbs. There are viewpoints in the park. ‘Hin Chang Si’ is a group of rocks, where wild elephants use for scratching their flanks. This point has a scenic view of the Uboltatana lake and Khon Kaen city.
Phu Wiang Dinosaur Museum (พิพิธภัณฑ์ไดโนเสาร์ภูเวียง) is part of the Phu Wiang Dinosaur Fossil Study and Research Centre. The museum building is divided into three sections: service, academic, and exhibition. The exhibition room displays the Earth’s origin, rocks, minerals, fossils, dinosaur models, etc.
Phu Wiang National Park (อุทยานแห่งชาติภูเวียง) This national park always reminds tourists about dinosaurs. Besides fossils of dinosaurs, there are also traces of ancient civilizations in this area including a high relief of the reclining Buddha on the cliff, at the crest of Phu Wiang Mountain.
Non Mueang Ancient Town (เมืองโบราณโนนเมือง) Archaeologists have found sandstone Sema boundary markers in Dvaravati style in the town and nearby. Archaeologists found that there used to be a human settlement here since the late pre historic period.
Phu Pha Man National Park (อุทยานแห่งชาติภูผาม่าน) The obvious natural landmark of this park is the towering limestone cliff that looks like a huge curtain. Lush jungle and mixed forest keep this place cool almost all the year round.
Tham KlangKhao The cave’s entrance is some 100 metres above ground level. Inside is the habitat of millions of bats, whose accumulated droppings cause a strong smell.
Tham Phra (ถ้ำพระ) Near to Tham Klangkhao, this cave has a natural tunnel sloping up to the crest of Phu Pha Man, but it is quite difficult to get through. The cave houses beautiful stalagmites, stalactites, and big stone pillars.
Tham Pu Ta Lo (ถ้ำภูตาหลอ) The cave is in Ban Wang Sawap, 17 kilometres from downtown Amphoe Phu Pha Man.
Namtok Tat Fa (น้ำตกตาดฟ้า) Tat Fa creek, natural borderline between Amphoe Phu Pha Man of Khon Kaen and Amphoe Nam Nao of Phetchabun, cascades through five steps to form this waterfall. The last step is the most impressive one with a height of 80 metres.
Namtok Tat Yai (น้ำตกตาดใหญ่) The big waterfall originate from Tat Fa Creek. The creek cascades through small waterfalls before going through a big cliff at 80 metres high. Namtok Tat Yai is the highest waterfall in the park.
Namtok Tat Rong (น้ำตกตาดร้อง) With a height of 60-70 metres, the waterfall originates from Phong River that runs from Phu Kradueng. A folk tale says the waterfall can sing as water runs upon a piece of thin stone, the falling water veers off into different rock holes nearby and fills the forest with strange sounds.
Tham Phaya Nakharat (ถ้ำพญานาคราช) As winding as a giant naga, the one-kilometre long cave is naturally decorated with glittering curtain-like stalagmites and stalactites.
Tham Lai Thaeng (ถ้ำลายแทง) whose wall has ancient paintings on some two-square metre area. The paintings contain some 70 pictures of humans, animals, and others, mirroring culture and life in the pre-historical period dating back to over 2,000 years ago.
Tham Pu Lup (ถ้ำปู่หลุบ) Its five chambers are all decorated with glittering stalagmites and stalactites. The cave contains water the year round.
Pha Nok Khao (ผานกเค้า) The towering cliff of black rock by the Phong River looks like an owl or Nok khao in Thai.
Chang Kra (ช้างกระ) Having grown wild over a century ago in Wat Pa Mancha Khiri over 4,000 Chang Kra orchid-Rhyncostylis gigantean (Lindl.) Ridl.-are in full bloom on the branches of some 280 trees every year during January and February. These wild orchids always fill the whole area with their mild fragrance.
Tortoise Village (หมู่บ้านเต่า) The villagers keep a large amount of tortoises as their mutual pets. The brownish yellow shelled tortoises, called Tao Phek in local dialect, always travel around in the village to be fed.
Sim (ubosot of Wat Sa Thong Ban Bua (สิม (โบสถ์) วัดสระทองบ้านบัว) This Sim, ordination hall, is architectural heritage of Isan with outstanding local characters. The Sim houses a rare Isan-style sandstone Buddha image. In 2002, the Sim was awarded a precious architecture, heritage and cultural conservation of the Asia Pacific by UNESCO.
Wat Udom Khongkha Khiri Khet (วัดอุดมคงคาคิรีเขต) Good for meditation practicing, the temple is located deep in lush forest in Tambon Ban Khok. Luangpu Phang, a Buddhist monk famous in meditation, once lived here.
Sala Mai Thai (ศาลาไหมไทย) Sala Mai Thai is part of the project to celebrate the 60th birtday anniversary of Her Majesty the Queen (August 12, 1992). The centre feature the silk production process from dyeing to weaving, tools for silk production and rare equipment, and different ancient silk textiles various pattern.
Prasat Pueai Noi or Phrathat Ku Thong (ปราสาทเปือยน้อย หรือ พระธาตุกู่ทอง) Prasat Pueai Noi was built in the 11-12th century in a mixed style between Baphuon and Angkor Wat as a shrine honouring Hindu Gods. The Naga was delicately carved on the gable of the main prang whose stone lintel featuring a reclining Narayana or visanu remains in good condition.
Wat Sa Bua Kaeo (วัดสระบัวแก้ว) Crouching guardian lion replicas are on both sides of the stairway leading up to the Ubosot, ordination hall, with sculptures of men stretching their legs in front in front. Luangpho Phui, preceptor of the temple, created all of these sculptures. Murals on four walls of this concrete ordination hall, both exterior and interior, feature the people’s lifestyle, history of the Lord Buddha, heaven and hell and folklore.
Scientific Centre for Education, Khon Kaen Province (ศูนย์วิทยาศาสตร์เพื่อการศึกษาจังหวัดขอนแก่น) The 2-storey building has various exhibitions regarding science and environment as well as the Scientist Princess Room which features history and performances of Prof. Dr. Princess Chulabhorn and the Primeval World Room which features dinosaur and